დაღამდა, ნისლი გადეკრა შარას,
ტყეს დაეფარა ღამის ბლონდები,
მაგრამ გახედავ მთების იარას
და უსათუოდ მოგაგონდები.

რა ღრიანცელში ვიდოდა გემი,
რა საშიშარი იყო ტყე-ველი,
ყველგან, ყოველში მარხია ჩემი
სულის ნაწილი შეუმჩნეველი.

[1925]