I

                                                                        თორმეტი წლისანი

     ადამიანი თავისუფალი იბადება, დამოუკიდებელი, უზრუნველი, ამავე დროს ადა­მიანი ბორკილებში ცოცხლობს და ბორკილებშივე ჰკვდება... იგი ქვე­ყანაზე მო­დის, ქვეყანა მისგან იქმნება, მაგრამ ქვეყანა მას ვერა სცნობს და არის ასე და­საბამიდან დღემდე. ჩვენ მუდამ ვსცდილობთ, ვიყვეთ ის, რაც არა ვართ და ვერას დროს ჩვენ ის ვერ შევიქნებით, რაცა გვსურს. ჩვენი სული ამის გამო მუდამ ბორ­კი­ლებშია ისე, როგორც სხეული. ჩვენ ვცოცხლობთ - ბა­ირონის თქმისა არ იყვეს - და არ ვიცით კი, რად... მთელი ჩვენი შეგნებული და განცდილი სიცოცხლე თან და თან მიყვება ღვინოს, ომს, ქება-დიდებას, ჩვენ ვკოცნით ლამაზ ქალის ტუჩებს და ბო­ლოს... ვკვდებით...

     შოპენჰაუერისა და გარტმანის დაცარულ ხელიდან პესიმიზმი ვრცელ­დე­ბა.. თან­დათან [რაღაც] ბინდის გვარი, რუხი, მხოლოდ განცდით წარმოსად­გე­ნი რაღაც ეფა­რება დედამიწას და გვიკვირს, თუ რად ხდება ეგრე, როცა თა­ვისუფალნი და­ვი­ბადეთ, უზრუნველი..

                                                                                          *

     პატივცემულო იუზა!

     მე წავიკითხავ შემდეგ სამ ლექსს: ა. გვირგვინი. ბ. ნიავივით.. ნიავივით! გ. ჰამლეტის ქნარით...

                                                                                                                                              მარადის თქვენი გალაკტიონ ტაბიძე

                                                                                                                                                                                           [1914 წელი]